Diagnoza
Diagnoza polegająca na ocenie stopnia rozwoju mowy pacjenta obejmuje następujące elementy:
- Wywiad z rodzicami (w przypadku małego dziecka), wywiad z pacjentem (w przypadku osoby dorosłej);
- Badanie sprawności narządów artykulacyjnych pacjenta;
- Orientacyjne badanie słuchu;
- Badanie słuchu fonematycznego;
- Badanie lateralizacji.
Po przeprowadzonych badaniach pacjent otrzymuje prognozę trwania terapii, ustalamy terminy zajęć oraz podaję zalecenia do pracy w domu.
Terapia wad wymowy
Usuwanie wad wymowy wszelkiego rodzaju, m.in:
Seplenienie (sygmatyzm) – to nieprawidłowa wymowa głosek: s, z, c, dz, ś, ź, ć, dź, sz, ż, cz, dż;
Reranie (rotacyzm) – nieprawidłowa realizacja głoski r;
Kappacyzm – nieprawidłowa wymowa głoski k;
Gammacyzm – nieprawidłowa wymowa głoski g;
Mowa bezdźwięczna – zaburzenie w realizacji dźwięczności, polega na tym, iż osoba nie potrafi
wymówić głosek dźwięcznych i zastępuje je bezdźwięcznymi odpowiednikami, np. zamiast b mówi p, zamiast d mówi t;
Lambdacyzm – nieprawidłowa wymowa głoski l;
Nosowanie – zachodzi wówczas, gdy głoski ustne wymawiane są jak nosowe (nosowanie otwarte) lub gdy głoski nosowe wymawiane są jako ustne (nosowanie zamknięte).
Terapia zaburzeń mowy i komunikacji
Terapia zaburzeń mowy i komunikacji ma na celu usunięcie lub złagodzenie zaburzeń, które
występują u dzieci czy też u osób dorosłych, u których komunikacja językowa na skutek tych zaburzeń jest zakłócona.
Zajęcia prowadzone są w formie spotkań indywidualnych. Celem spotkań jest nawiązanie kontaktu z pacjentem, często wywołanie spontanicznej artykulacji, praca nad rozwojem mowy, eliminacja przyczyn niechęci do mówienia ( w tym logofobii).
Do głównych zaburzeń mowy i komunikacji należą m. in.:
AFAZJA – utrata zdolności mowy, która nastąpiła na skutek ogniskowych uszkodzeń mózgu. Spotyka się ją u ludzi w różnym wieku, jednakże najczęściej występuje ona u ludzi starszych, między innymi na skutek udaru, wylewu, urazu czaszki;
DYZARTRIA – jest jednym z wielu typów zaburzeń mowy. Dyzartria wynika z dysfunkcji aparatu
wykonawczego (języka, podniebienia, gardła, krtani). Dyzartria najczęściej jest spowodowana:
uszkodzeniem mięśni, nerwów czaszkowych, jąder tych nerwów, dróg korowo-jądrowych, układu pozapiramidowego;
JĄKANIE – to zaburzenie płynności mowy, które ujawnia się podczas komunikacji słownej.
Objawiające się najczęściej niezamierzonym przerywaniem wypowiedzi, „zacinaniem się”,
powtarzaniem wypowiedzi, zniekształceniem sylab lub całych słów. W przypadku jąkania
dodatkowym czynnikiem utrudniającym terapię jest niechęć do mówienia – logofobia.
Terapia dysleksji, dysgrafii, dysortografii
Dysleksja – terapia dysleksji przeznaczona jest dla uczniów mających specyficzne problemy z
czytaniem i pisaniem.
Dysgrafia – terapia dla osób mających problemy z pisaniem. W przypadku dysgrafików pismo jest brzydkie, nieczytelne, niestaranne.
Dysortografia – terapia dla osób mających specyficzne problemy w poprawnym pisaniu, mimo
znajomości zasad ortografii.
Metody terapii